با هم پسته ها را می‌چینیم. ما و 8 کارگر دیگر. هممان بلوچیم، بقیه زن و بچه هایشان را هم آورده اند. همه‌ی زن ها توی یک اتاق می‌خوابیم. عمو و مردهای دیگر بیرون، کنار پسته های چیده شده، می‌خوابند. شب که می‌شود عمو از خستگی نای راه رفتن ندارد. حتم دارم که موقع خواب اصلا حواسش به آسمان و ستاره ها نیست. بی بی می‌گفت عموت هیچی از ستاره ها حالیش نیست و سرش را به تاسف تکان می‌داد.



داستان کوتاه هر آدمی تو آسمون یه ستاره داره
نوشته "سعیده قاسمیان"
#قصه_جمعه_ها

: