فلسفه معمولاً خشک و بی‌روح است و بیش از آنکه با هنر سروکار داشته باشد با ریاضیات دمخور است. اما برخی از فلسفه‌ها، در رابطه با زبان، شیطنت یا حساسیت شاعرانه نشان می‌دهند. اثر بزرگ #هگل، «پدیدارشناسی روح»، را می‌توان به‌عنوان رمانی مطالعه کرد که در آن شخصیت‌ها، یعنی ارواح تجسدیافته، در جهان و تاریخ گام‌به‌گام به پیش می‌روند. مترجم فرانسویِ این کتاب، ژان هیپولیت، آن را «رمانی فلسفی» نامیده است. #نیچه نویسنده‌ای صاحب‌سبک بود و «چنین گفت زرتشتِ» او اغلب در فهرست برترین رمان‌های فیلسوفان قرار می‌گیرد. این رمان یک قهرمان و یک پی‌رنگ دارد و چیزی شبیه به رمان‌های تربیتی است که در آن‌ها معلم، قهرمان تراژدی، از طریق شکست‌هایش در زندگی درس‌هایی به شاگردانش می‌آموزد...