#اورهان_پاموک مدت‌هاست که در داستان‌هایش نگرانی‌های موجود دربارۀ نوسازی و غربی‌سازی در ترکیه را بازتاب می‌دهد. او در رمان تازه‌اش، #موقرمز، دو اسطوره را گرد هم می‌آورد، یکی "شاهنامۀ فردوسی"، حماسۀ ایرانی و دیگری "اُدیپ شهریار"، تراژدی سوفوکل. او این دو را برترین اسطوره‌های شرق و غرب می‌داند. این دو اسطوره عکس یکدیگر هستند. در ادیپ، پسرْ پدر را به‌قتل می‌رساند و در یکی از داستان‌های #شاهنامه پدرْ پسر خود را می‌کُشد. اما در موقرمز، پاموک به پدر دیگری نظر دارد که گرچه نامی از او برده نمی‌شود، اما سایۀ حضورش بر فراز داستان نمایان است: آتاتورک، که برگردان لفظیِ نامش می‌شود «پدر ترک‌ها». این رمان به بازاندیشی دربارۀ اصلاحات آتاتورک، صدسال پس از تصویبشان، می‌نشیند. در این زمان که ترکیه دارد از ایده‌های سکولارش فاصله می‌گیرد، این کتاب کشوری را به تصویر می‌کشد که رابطه‌اش با پدر سیاسی خود بیش از پیش متزلزل شده است...