🎧 چیزی که آثار کلود لوی استروس را چنین گیرا می‌کند، گزارشِ رنگارنگش از جشن‌های نامبیکوارا یا هنرهای بدنیِ کادوئوه نیست؛ بلکه آن حسِ خودتخریبیِ مالیخولایی و پیوستۀ خودِ اوست. استروس در خیابان‌های شهرِ قدیمی لاهور قدم می‌زند. این خیابان‌ها با خطوط برق به دهۀ ۱۹۵۰ زنجیر شده‌اند. او احساس می‌کند که برای دیدن لاهورِ واقعی و ناپدیدشده، دیگر خیلی دیر شده است؛ بااین‌حال، او می‌داند که قوم‌نگاری که پنجاه سال پیش از او به آنجا رفته هم حتماً احساسی نظیر او داشته است و کسی که پنجاه سال پس از او به آنجا برود هم، حتماً با خود، آرزو خواهد کرد که کاش پنجاه سال زودتر به آنجا می‌رفت و چیزهایی را می‌دید که لوی استروس نتوانسته بود ببیند؛ درحالی‌که آن چیزها درست جلوی چشمش بودند. این افکار، لوی استروس را به نوشتن در مورد «تنگنای دوگانه‌ای» سوق می‌دهند که انسان‌شناسی را گرفتار خود کرده است: خلوصی که انسان‌شناسی در پی دست‌یافتن به آن است، وضعیتی است که در آن تمامی چارچوب‌های ادراک، تفسیر یا تحلیل از میان رفته باشند...

به بهانه زادروز کلود لوی استروس انسان شناس بزرگ معاصر