چه آسمانِ دل‌انگیزی‌ست، ستاره‌هاست در آن روشن
که نامِ نامیِ آن، ایران، که نامِ نامیِ آن، میهن

چه روشن‌اند و چه رخشان‌اند، ستاره‌های فروزانش
به یُمن نام شهیدانش، شده‌ست خاک وطن، گلشن

وطن چه مادر دلسوزی‌ست، به یاد آن‌همه فرزندش
به جای اشک، شباهنگام، ستاره ریخته در دامن

وطن! وطن! وطنِ خوبم! دلم برای تو می‌سوزد
برای آنهمه فرزندت، که کرده‌اند کفن بر تن

اگر به خاک، یکی افتاد، هزار مردِ دگر برخاست
هزار مردِ دگر داریم، شبیهِ «احمدیِ روشن»