غزل غلامعلی مهدی‌خانی غزل استخوان‌داری است؛ هم رنگ و بوی کهن دارد و هم گرایش‌های معتدل نوگرایی. به این غزل، آرکائیک هم گفته می‌شود یا به قول خودمان غزل عتیقه‌ای. عتیقه در عین کهن بودن، کهنه نیست و دیدنش تازگی دارد. این هنر که شاعر مرز بین کهن و کهنه را دریابد، بزرگ هنری است شایان تجلیل و تحسین که در مهدی‌خانی این هنر نیکو موج می‌زند:

این بارگاه کیست که کیهان در آن گم است
میزان در آن معطل و کیوان در آن گم است
این‌جا مگر کجاست که تنها نه انس و جن
عقل تمام عالم امکان در آن گم است
شاید چنین که غلغلۀ آدم و پری است
انگشتر و نگین سلیمان در آن گم است...