جان سحر، جسم سمن بوی توست شام، غلام سر گیسوی توست

ماه كه خَم كرده سر خویشتن بوسه‌زن گوشه‌ی آبروی توست

ای سمن باغ خداوندگار سرو، غلام قد ناژوی توست

صبح ازل، پرتو پیشانی‌ات شام ابد، طره‌ی دل‌جوی توست

آن‌چه ز گل نیك‌تر آمد به باغ باغ گل خُلق تو و خوی توست

زمزمه‌ی زندگی كاینات همهمه‌ی شور و هیاهوی توست

عقل تو سرمایه‌ی سنگین وحی عقل جهان كم به ترازوی توست

عقد ثریا به كف آسمان پیشكش گردن بانوی توست

كاش كه فریاد دلم می‌شنید حلقه آن در كه سر كوی توست

شاخه طوبی ندهد در بهشت آن‌چه در آن چنبر بازوی توست